Ons kinders het nie meer ruggraat nie – of is dit ons wat hulle dit nie leer nie?

Die harde waarheid: ons kinders lyk sterk, maar breek in stilte

Jy sien hulle elke dag. Kinders met slimfone, goeie punte, medaljes op hul rakke... maar kyk bietjie dieper. Want agter daardie glimlag is daar 'n stilte wat skree.

“Ek wen, so my ouers is daar. Maar hulle weet nie wie my vriende is nie.”

“My pa is nie dood nie... maar dis hoe dit voel.”

Soveel kinders het meer volgemeenskap aan hul aanlyn-volgelinge as aan hul gesinne. En hulle voel dit - daardie afwesigheid van werklike, konstante betrokkenheid.

Betrokke by prestasie - afwesig by emosie

Dis maklik om op te daag by die atletiekdag, die Eisteddfod, die prysuitdeling. Dis lekker om op Facebook te wys: “Kyk hoe goed doen my kind.”

Maar vra jouself:📌 Het ek al hierdie week gevra: “Hoe gaan dit regtig?”📌 Het ek al my kind se oë gekyk terwyl hy/sy antwoord?📌 Het ek al by die tafel gesit sonder foon of skootrekenaar?

’n Ma het vertel:

“Ek’s altyd by my kind se rugby en krieket wedstryde - maar ek verstaan hom nie.”

Dis die verskil tussen fisiese teenwoordigheid en emosionele teenwoordigheid.

Die realiteit op kampe: kinders praat

Elke kamp. Elke keer. Die selfde patroon.

“My ouers vra nooit hoe ek voel oor die eksamen nie.”

“Ek kan niks reg doen nie - ek voel ek is niks werd nie.”

“My pa het na die egskeiding net verdwyn.”

“Hulle stel net belang in my punte. Nie in my nie.”

En dis nie net kinders van "slegte huise" nie. Dis kinders uit "goeie huise" - waar ouers kerk toe gaan, hard werk, en “betrokke” is.

Maar nie "in-tune" met hulle kind is nie.

Hoe leer ’n kind ruggraat?

Ruggraat word nie op TikTok gebou nie. Ook nie met net ’n skoolrooster en huiswerk nie.

Dit groei:

• Wanneer ’n kind mag foute maak, maar moet verantwoordelikheid neem.

• Wanneer ’n ouer sê: “Ek sien jou seer, en ek is hier vir jou.”

• Wanneer jy hulle leer om hul eie emosies te erken.

• Wanneer jy hulle nie altyd red nie - maar leer om self op te staan.

Kinders soek nie volmaakte ouers nie. Hulle soek teenwoordige ouers. Eerlike ouers. Ouer-figure wat hul eie foute erken en wys hoe jy weer opstaan.

Maar… my kind is lui / emosioneel afwesig?

Dis ’n moeilike een. Ja, party kinders is rebels of apaties. Maar baie van daardie gedrag is nie “ongehoorsaamheid” nie - dis verwar en verlate wees.

Party kinders het hul harte toegemaak omdat dit veiliger is as om teleurgesteld te wees.

En party... het eenvoudig nooit geleer hoe om ruggraat te hê nie, want niemand het dit vir hulle geleef nie.

Wat ons kinders regtig nodig het

Dis nie meer tyd vir skuld of skaamte nie - dis tyd vir aanpassing.

Hier’s wat ons vandag nog kan begin doen:

🤝 Wees sigbaar. Nie net teenwoordig nie - maar aanwesig.

💬 Skep gesprek. Vra: “Wat gaan aan in jou kop?” of “Hoe voel jy oor jou vriende?”

🧭 Stel belang in hul wêreld. Ook die dele wat jy nie verstaan nie.

📖 Leer hulle emosionele geletterdheid. "Jy lyk kwaad – kom ons praat daaroor."

🧱 Bou karakter, nie net ’n CV nie. Wie hulle is, is belangriker as wat hulle behaal.

En die pa wat verdwyn het?

Te veel kinders sê:

“My pa’s nie dood nie, maar dit voel so.”

“Hy het net... opgehou om te kom kuier.”

“Hy is net daar as hy/ek iets nodig het.”

Kinders wie se pa-figure afwesig is - fisies of emosioneel - word met 'n blywende “ek is nie genoeg nie”-gevoel groot. En dit lei tot verhoudings waar hulle of beheer, of hulle laat toe om beheer te word.

En dit gaan nie net oor biologiese pa’s nie - jy kan dalk daardie vaderfiguur wees in iemand anders se lewe.

En Die Voortrekkers?

Dis juis waarom plekke soos Die Voortrekkers so waardevol is:

🌄 Kinders maak hul eie kos. (Verkenner Kampe)

🔥 Hulle leer samewerking in spanverband.

🏕️ Hulle dra verantwoordelikheid in kampstrukture.

🎤 Hulle leer om voor mense te praat, te lei en te dien.

🫡 Hulle hoor: “Jou woord is jou eer.”

Dis nie net ’n kultuurorganisasie nie. Dis ’n karakterwerf. ’n Plek waar kinders leer wat dit beteken om ruggraat te hê - sonder om hard te word.

Ons kinders breek nie omdat hulle swak is nie - maar omdat ons te bang is om hulle sterk te maak.

Kinders is nie breekbaar nie - hulle’s buigbaar. Maar sonder rigting buig hulle enige kant toe.

Dis tyd dat ons ophou kla oor ’n generasie sonder ruggraat - en begin bou aan ’n generasie met lewensmoed, karakter en integriteit.

Want ruggraat begin nie met die kind nie. Dit begin met die volwassene wat opdaag.