Ouers wat hulle kinders kerk toe vat maar hulle leef self nie hulle Christenskap nie

“Moenie net sê nie - wys dit.”

Kinders is nie dom nie. Jy kan hulle dalk vir ’n ruk om die bos lei, maar sommer ander dag môre begin hulle vrae vra. Oor God. Oor die lewe. En ja, oor jou. Veral wanneer hulle agterkom jy praat baie van kerk, maar leef soos iemand wat nog nooit ’n Bybel oopgemaak het nie.

So, hoekom vat jy hulle nog kerk toe?

’n Eenvoudige vraag, maar een wat baie ouers sou vermy as hulle eerlik moes wees. Party doen dit uit gewoonte. Ander uit vrees - asof kerk toe gaan ’n soort morele versekering is. En dan is daar dié wat hoop die kerk sal regmaak wat by die huis verkeerd loop.

Klink bekend?

“Geloof is nie ’n toeskouer-sport nie.”

Dis ’n leefwyse. Kinders leer nie geloof soos hulle wiskunde leer nie. Hulle leef dit saam met jou (Hulle leer deur jou doen en late). En dis presies waar die probleem inkom: as jou woorde en jou dade uit pas is, maak hulle vinnig die som.

Kinders is briljante waarnemers. Jy vloek op die pad, maar sing later vroom in die kerk. Jy gee geld vir die gemeente, maar behandel jou vrou soos ’n skroplap op 'n Vrydagaand. Wat leer hulle regtig van jou geloof?

Die krag van ‘n voorbeeld

Ons kinders glo nie wat ons sê nie. Hulle glo wat hulle sien. En wat hulle dag vir dag sien, is hoe jy praat, hoe jy leef, en hoe jy reageer op lewe se draaie. Hulle sien of jy bid as jy bekommerd is, of eerder ’n sigaret aansteek en kla.

Hier’s die harde waarheid: ’n kerkbank gaan nie jou kind red nie. Jou lewe wel. Of ten minste die voorbeeld wat jy vir hulle gee.

Die Bybel is duidelik: Die geloof begin by die huis

Dis nie die predikant/pastoor of priester se werk om jou kind se geloof te bou nie. Dis joune. Deuteronomium 6:6-7 sê: "Hierdie woorde wat Ek jou vandag beveel, moet in jou hart wees; en jy moet dit jou kinders inskerp..." Dis nie opsioneel nie.

Maar dan moet dit eers in jou eie hart wees. Jy kan nie iets oordra wat jy self nie verstaan/doen nie.

“Maar ek is nie volmaak nie!”

Niemand verwag jy moet wees nie. Kinders soek nie volmaaktheid nie, hulle soek egtheid. Hulle wil sien jy probeer. Hulle wil sien jy vra vergifnis as jy misluk. Hulle wil sien jy het werklikheid 'n verhouding met God.

En weet jy wat? Daardie pogings, daardie eerlike oomblikke van gebed, van vergifnis vra, van regmaak - dis wat kinders onthou.

Waarom leef jy nie wat jy glo nie?

Kom ons wees eerlik. Dis nie altyd omdat ons rebels is nie. Dalk het jy self seergekry in die kerk. Dalk is jy moeg. Dalk voel jy onwaardig, of jy is kwaad vir God. En so begin jy net die vorm hou - maar die vuur is lankal dood.

Die probleem? Jou kinders brand saam uit.

Wat kan jy dan doen?

Begin by jou eie hart. Gaan sit weer in stilte saam met God. Nie met die Godsdiens nie, met God. Sê vir Hom jy’s moeg vir skyn. Vra dat Hy weer lewe gee aan wat doodgegaan het.

En dan - leef dit. Nie volmaaktheid nie. Net eerlik. Glo voor hulle oë. Bid saam. Sê jammer. Lees saam Skrif. Sing, al sing jy vals. Jou kinders gaan nie vergeet dat Pa en Ma opreg was nie.

’n Kind weet wanneer jy net 'n Sondag Christen is!

Jy kan hulle aantrek in netjiese klere en hulle saamvat na die Sondag-skool toe. Maar as julle Maandag vloek, baklei en sarkasties leef - sien hulle dit. Dis soos om hulle kerk toe te vat met ’n Bybel in die een hand en ’n aansteeklike sinisme in die ander.

En jy weet wat? Hulle gaan begin om van albei weg te bly. Dis hoe kinders afvallig raak - nie van die geloof nie, maar van die onegtheid van dié, wat veronderstel is om dit te leef.

Geloof is nie ’n vakansie-aktiwiteit nie

Dis nie vir Kersfees en Paasfees alleen nie. Dis vir Maandagoggend voor skool. Dis vir Dinsdagaande wanneer almal moeg is en iemand nog skottelgoed moet doen. Dis vir wanneer jy iemand vergewe wat jou seergemaak het. Dis vir wanneer julle saam om die etenstafel bid. Dis vir wanneer julle op vakansie gaan - nie omdat dit reg is nie, maar omdat julle weet God is werklik.

Die kerk sal jou kinders net hou as Jesus hulle harte ken

En jy speel ’n massiewe rol daarin. Nie deur preke nie, maar deur jou lewe. Jou kinders moet sien jy is lief vir God, nie net vir tradisie nie. Jy hoef nie te weet hoe alles werk in die Bybel nie - jy moet net eerlik glo en hulle saamnooi op die pad.

Jy moet jou Doopbelofte gestand hou!

Wanneer laas het jy gebid saam met jou kind?

Nie ’n tafelgebed nie. ’n Egte, deurleefde gebed? Wanneer laas het jy hulle gehelp om te hoor dat God praat? Wanneer laas het jy hulle gewys hoe dit lyk om nederig te wees, of te sê: "Ek het verkeerd opgetree, vergewe my?"

Laaste gedagte - van een ouer na ’n ander

Ons is almal besig. Ons maak almal foute. Maar jou kind sien jou. Elke dag. En elke dag bou jy, iets in hul hart - ’n brug na geloof, of ’n muur van ongeloof. Jy het nie beheer oor alles nie, maar jy het beheer oor jou voorbeeld.

So vat hulle kerk toe - asseblief! Maar leef ook jou Christenskap uit na buite. Dis die enigste pad wat hulle harte sal bereik.

Dis dalk die belangrikste bediening van jou lewe.